داروگ

شب است،
شبی بس تیرگی دمساز با آن.
به روی شاخ انجیر کهن " وگ دار" می خواند، به هر دم
خبر می آورد طوفان و باران را. و من اندیشناکم.
 
شب است،
جهان با آن، چنان چون مرده ای در گور.
و من اندیشناکم باز:
ـــ اگر باران کند سرریز از هر جای؟
ـــ اگر چون زورقی در آب اندازد جهان را؟...
 
در این تاریکی آور شب
چه اندیشه ولیکن، که چه خواهد بود با ما صبح؟
چو صبح از کوه سر بر کرد، می پوشد ازین طوفان رخ آیا صبح؟

می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
نیست یک دم شکند خواب به چشم کس ولیک
غم این خفته ی چند
                    خواب در چشم ترم می شکند
نگران با من استاده سحر
صبح می خواهد از من
کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر

درجگر خاری لیکن

از ره این سفرم می شکند
نازک آرای تن ساق گلی
            که به جانش کشتم
                    و به جان دادمش آب
                                 ای دریغا به برم می شکند
دست ها می سایم
           تا دری بگشایم
                     بر عبث می پایم
                                  که به در کس آید
در و دیوار به هم ریخته شان
بر سرم می شکند

می تراود مهتاب
         می درخشد شب تاب
مانده پای آبله از راه دراز
بر دم دهکده مردی تنها
                   کوله بارش بر دوش
دست او بر در، می گوید با خود:
غم این خفته چند
                     خواب در چشم ترم می شکند